Vier jaar geleden is er een drum op mijn pad gebracht die mij begeleid op heldenreizen. Een drum waarvan ik niet had kunnen dromen zo prachtig zijn haar kleuren. Waarvan ik niet had kunnen bedenken noch op dat moment kon aannemen dat ze voor mij bestemd zou zijn.

De paardendrum waar ik voor gekomen was en die ik als eerste bespeelde nam mij meteen mee naar de beneden wereld. De oer-emotie van zijn diepe klank ontroerde me en verhaalde van een wereld zo bekend en vertrouwd. De wereld waar ik naar afdaal om verdwaalde zieldelen te vinden.

Maar deze rendierdrum biedt toegang tot de drie werelden. En opent zo een speelveld waarin ik op alle lagen van zijn geprikkeld en uitgedaagd wordt. Nee, laat haar uiterlijk je niet op een dwaalspoor brengen en doen denken dat ze maar een ‘mooi plaatje’ is. Niets is minder waar!

Haar maakster heeft het proces liefdevol ruimte gegeven en begeleidt. Anders had ik het zeker niet herkend en was heel tevreden met de prachtige paardendrum naar huis gegaan. 

Met de kleurrijke komst van deze drum, komt er door de jaren heen op de meest wonderbaarlijke wijze steeds meer kleur in mijn leven. Ook letterlijk! Het is een bijzonder medicijn. Daar waar ik verkies mijn werk in afzondering te doen, roept zij mij op om zichtbaar te zijn en mijzelf te laten zien.

Een reis die zich nu verder mag ontvouwen.

Dus laat mij je vertellen van een heldenreis terwijl ik de hartslag van mijn drum volg.

Hier op aarde heeft alles een tijd; een tijd van geboorte, een tijd van leven, een tijd van (af)sterven en een tijd van wedergeboorte. Alles heeft een organische cyclus. Ademt van stiltepunt naar expansie naar stiltepunt naar contractie naar stiltepunt... in een tijdloze herhaling.

Alles heeft een ritme, een kleur, een toon. Het Web van het Leven zingt zo haar eigen lied en weeft alles in bestaan.

Onze verre voorouders konden haar extatische zang nog horen en leefden mee op haar ritme. Wij zijn vaak onbewust op zoek naar de tonen van haar lied, op zoek naar verbinding.

En tussen de gesproken woorden door hoor ik de zielen van mensen fluisteren. Tussen de gesproken woorden door fluisteren zij mij toe over hun waarheid en hartenpijn. Opgelucht dat er iemand is die het verstaan kan en beluistert.

Het vraagt Liefde, Vertrouwen en Moed om het fysieke lichaam en ego te openen voor de taal van de ziel. Het vraagt Liefde, Vertrouwen en Moed om het fysieke lichaam af te stemmen; hart, denken en emotie uit te lijnen met ziel. Het is als het stemmen van een fijnbesnaard muziekinstrument. En jij bent de stemmer.

Er is nu bijna een jaar verstreken. Een jaar ben ik terug in Friesland en woon ik weer in de omgeving waarin ik ben opgegroeid. Woon ik dichterbij mijn familie.

Deze tijd heb ik nodig gehad om te nestelen in dit huisje en het landschap. En mij opnieuw te verbinden met mijn geboortegrond en met alle gevoelens die het oproept om hier terug te zijn. Gevoelens die nog om mijn diepere erkenning vragen en door mij heen de aarde in willen stromen terug naar de bloedlijnen.

Immers, we kunnen alles achter ons laten, onze wonden likken in verre landen, inzichten opdoen, helen en transformeren. Maar uiteindelijk vraagt het leven van ons om met alles wat we verzameld hebben naar bepaalde plekken, mensen of ervaringen terug te keren. Om dat waar we eens voor op de vlucht zijn geslagen nu te voeden met alles wat we onderweg aan wijsheid hebben opgedaan.

Zo laten we er een nieuw licht op schijnen. Wordt er een nieuwe vorm in het leven geroepen. Planten we nieuwe zaden.

We kunnen daarna onze levensreis in vrijheid vervolgen. Niets wat we achterlaten ‘trekt’ nog aan ons. De koorden van karma zijn opgelost. We kunnen dezelfde vrijheid natuurlijk ook aanwenden om te blijven en op de ontgonnen vruchtbare aarde ‘verandering’ zaaien.

Mijn terugkomst zet oude (familie)systemen in beweging. De spiegel is soms zo helder dat er geen woord voor uit mijn mond hoeft te rollen. Het kraakt en krijst over dat wat niet gezegd, niet gevoeld en ongezien wil blijven.

Weet dat iemand die getriggerd raakt in onze aanwezigheid uit contact is met zichzelf. Het is dan niet het juiste moment om met elkaar in gesprek te gaan. Het wordt al snel als een aanval ervaren. De energie van de ander is er in zo’n situatie vaak op gericht om ook onze rode knop te vinden.

Feitelijk willen ze dat ons energieveld afgestemd raakt op dat van henzelf zodat ze zich meer op hun gemak voelen en zo de controle over de situatie terug menen te krijgen. Ze willen ons meenemen naar de laag van betrokkenheid die ‘Drama’ heet en over lijden, schuld en schaamte gaat.

De kalmte bewaren en onze innerlijke wereld voeden -in de wetenschap dat de ander feitelijk met zichzelf in conclave is- is het grootste geschenk wat we onszelf, de ander en de situatie kunnen geven. In een veld van liefde en geduld zullen ze, wanneer de wil er is, met de tijd de taal van hun ziel weer leren verstaan.

Evengoed is het ook een uitnodiging om de echo’s van het verleden toe te laten. Een uitnodiging om te voelen en onderzoeken waar het nog schuurt, waar het ons nog raakt. De laatste resten energie door kauwend en uitspugend van dat wat nooit geweest maar zo gewenst is, en waarvan we diep van binnen wel weten dat het ook nooit zal komen.

Maar het wil allemaal gevoeld worden. Het wil gevoeld worden tot in het bot zodat we de cellen van ons lichaam kunnen bevrijden van leegte en weer vullen met onze aanwezigheid. En we de regie in eigen handen nemen.

De illusie doorbreken en zien wat er wél is, hoe pijnlijk ook, is van een overweldigende en extatische levendigheid en maakt ons totaal vrij. Maar voordat het zover is zullen we alle kleine restjes hoop, met liefde en aandacht voor niemand anders dan onszelf, mogen erkennen, doorvoelen en loslaten.

Zo leren we de situatie eren voor wat het is en laten valse plaatjes en verwachtingen varen. Daarmee stopt de zelf-verlating, stopt het slachtofferschap en stopt de verslaving aan onze eigen kind-pijn. En kunnen we onze aandacht gaan richten op wat energie geeft en de ziel voedt.

Het aardse hier en nu tegemoet treden met alles wat we zijn is de laatste fase van de Heldenreis.

Waar we naar het startpunt terugkeren om onze opgedane ervaringen neer te leggen als een offerande op het altaar van het leven. Waar ons hernieuwde energieveld het landschap van ons bestaan tot bloei kan brengen. En de mensen, plaatsen of ervaringen meebewegen in deze transformatie.

Soms naar ons toe, soms van ons af maar altijd in de juiste richting.

Omdat we vervuld zijn met zelfliefde.

* Lieve Franka van Lent, ik ben je na al deze jaren nog steeds dankbaar dat deze Bohémien spirit op mijn pad is gebracht. Dankjewel voor alles wat je bent en de wereld brengt. Dat het leven je mag zegenen.