art: La Profezia della Curandera - Herman Huarache Mamani

Toen herkende de schepping zijn Schepper

in diens eigen vormen en verschijningen.

Want in het begin, toen God zei: "Laat het zijn!"

en het geschiedde, dat de middelen en de Matrix van de schepping Liefde was,

omdat de hele schepping via Haar werd gevormd als in een oogwenk.       

                                                                                 ~ De Heilige Geest als Sapientia St. Hildegard von Bingen

De matrix van de schepping

Het vrouwelijke is de matrix van de schepping. Deze waarheid is iets diepzinnigs en elementairs, en elke vrouw weet het in de cellen van haar lichaam, in haar instinctieve diepten. Uit de substantie van haar bestaan komt het leven voort. Ze kan zwanger raken en baren, deelnemen aan het grootste mysterie om een ziel tot leven te brengen. En toch zijn we de diepten van dit mysterie vergeten, of wordt het ontkend, van hoe het goddelijke licht van de ziel een lichaam schept in de baarmoeder van een vrouw, en hoe de moeder deelt in dit wonder, haar eigen bloed geeft, haar eigen lichaam, aan wat zal worden geboren. De focus van onze cultuur op een onstoffelijke, transcendente God heeft vrouwen beroofd en hen de heiligheid onthouden van dit eenvoudige mysterie van goddelijke liefde.

Wat we ons niet realiseren is dat deze patriarchale ontkenning niet alleen elke vrouw treft, maar ook het leven zelf. Wanneer we het goddelijke mysterie van het vrouwelijke ontkennen, ontkennen we ook iets dat fundamenteel is voor het leven. We scheiden het leven van zijn heilige kern, van de matrix die de hele schepping voedt. We snijden onze wereld af van de enige bron die kan genezen, voeden en transformeren. Dezelfde heilige bron die eenieder van ons heeft gebaard, is nodig om zin te geven aan ons leven, om het te voeden met wat echt is en om ons het mysterie, het goddelijke doel van ons leven te onthullen.

Omdat de mensheid een centrale functie heeft in de hele schepping geldt, wat we onszelf ontzeggen, ontzeggen we aan heel het leven. Door het vrouwelijke haar heilige kracht en doel te ontkennen, hebben we het leven verarmd op manieren die we niet begrijpen. We hebben het leven zijn heilige bron van betekenis en goddelijk doel ontkend, wat begrepen werd door de priesteressen uit de oudheid. We denken misschien dat hun vruchtbaarheidsriten en andere ceremoniën alleen hoorden bij de behoefte aan voortplanting of een succesvolle oogst. In onze hedendaagse cultuur kunnen we niet begrijpen dat een dieper mysterie werd uitgeoefend, een die het leven bewust verbonden heeft met zijn bron in de innerlijke werelden, een bron die de heelheid van het leven als een belichaming van het goddelijke hield, waardoor het wonder van het goddelijke in elk moment aanwezig kon zijn.

De tijden van de priesteressen, hun tempels en ceremoniën zijn voorbij en omdat de wijsheid van het vrouwelijke niet werd opgeschreven maar mondeling werd doorgegeven (logos is een mannelijk principe), is deze heilige kennis verloren geraakt. We kunnen het verleden niet terugwinnen, maar we kunnen wel getuige zijn van een wereld zonder haar aanwezigheid, een wereld die we exploiteren voor hebzucht en macht, die we verkrachten en vervuilen zonder echte bezorgdheid. En dan kunnen we beginnen met het werk van haar verwelkomen, van opnieuw contact maken met het goddelijke dat de kern van de schepping is, en opnieuw leren hoe te werken met de heilige beginselen van het leven. Zonder de tussenkomst van het goddelijke vrouwelijke zullen we in deze fysieke en spirituele woestenij blijven die we hebben gecreëerd en een zieke, ontheiligde wereld aan onze kinderen doorgeven.

De keuze is eenvoudig. Kunnen we ons de heelheid herinneren die in ons is, de heelheid die geest en materie verenigt? Of gaan we verder op deze weg die het goddelijke vrouwelijke heeft verlaten, die vrouwen heeft afgesneden van hun heilige kracht en kennis? Als we de eerste kiezen, kunnen we beginnen de wereld terug te claimen, niet met mannelijke plannen, maar met de wijsheid van het vrouwelijke, de wijsheid die bij het leven hoort. Als we voor het laatste kiezen, kunnen we wat oppervlakkige oplossingen proberen met nieuwe technologie. We kunnen het broeikaseffect en de vervuiling bestrijden met wetenschappelijke plannen. Maar er zal geen echte verandering zijn. Een wereld die niet verbonden is met zijn ziel kan niet genezen. Zonder de deelname van het goddelijke vrouwelijke kan niets nieuws worden geboren.

Herstel van haar heilige wijsheid

Als de kennis van het heilige vrouwelijke verloren is gegaan, hoe kunnen we dan weten wat we moeten doen? Een deel van de wijsheid van het vrouwelijke is om te wachten, te luisteren, ontvankelijk te zijn. Een vrouw weet niet bewust hoe ze het licht van een ziel in haar baarmoeder moet brengen en hoe ze kan helpen om een lichaam te vormen. En toch vindt dit mysterie in haar plaats. Evenmin weet ze bewust hoe ze dit licht moet voeden met haar eigen licht, net zoals ze haar bloed geeft om het lichaam te helpen groeien. Zij is het mysterie van licht dat in de materie wordt geboren en haar zwangerschap is een tijd van ontvankelijkheid, wachten, luisteren en voelen wat er in haar gebeurt. Zij en de Grote Moeder zijn één wezen, en als ze naar haar innerlijke diepten luistert, ontvangt ze de kennis die ze nodig heeft.

We hebben misschien deze eenvoudige vrouwelijke wijsheid van luisteren verlaten, en in dit informatietijdperk waar we worden overspoeld met zoveel woorden is het gemakkelijk om een instinctieve kennis die van binnenuit komt te onderwaarderen. Maar de heilige beginselen van het leven zijn nooit opgeschreven: ze behoren tot de hartslag, tot het ritme van de ademhaling en de bloedstroom. Ze leven als de regen en de rivieren, het wassen en afnemen van de maan. Als we leren luisteren, zullen we ontdekken dat het leven, de Grote Moeder, tegen ons spreekt, ons vertelt wat we moeten weten. We zijn aanwezig bij de wereld die sterft en wacht om herboren te worden, en alle woorden in onze bibliotheken en op het internet kunnen ons niet vertellen wat we moeten doen. Maar het heilige vrouwelijke kan haar geheimen met ons delen, ons vertellen hoe te zijn, hoe haar wedergeboorte te begeleiden. En omdat we haar kinderen zijn, kan ze met ieder van ons praten, als we over de nederigheid beschikken om te luisteren.

Hoe kunnen we luisteren naar wat we niet weten? Hoe kunnen we opeisen wat we zo lang geleden hebben verloren? Elk moment is nieuw. Het huidige moment is niet alleen een opvolging van voorbije momenten, maar leeft op zijn eigen manier, compleet en volmaakt. En het is het moment dat onze aandacht vereist. Alleen in het moment kunnen we volledig wakker zijn en reageren op de ware behoefte. Alleen in het huidige moment kunnen we volledig alert zijn. Alleen in het huidige moment kan het goddelijke in bestaan komen. Mannen kunnen plannen maken, maar een moeder die op haar kinderen let, kent de werkelijke behoefte van het moment. Ze voelt in haar wezen de verbondenheid van al wat is op een manier die versluierd is voor het mannelijke. Ze weet dat je geen plannen kunt maken als er zoveel variabelen zijn, maar dat je kunt antwoorden met de wijsheid die het geheel en al zijn connecties omvat. Het goddelijke vrouwelijke vraagt ons om aanwezig te zijn in het leven in al zijn heelheid, zonder oordeel of plannen. Dan kan ze tegen ons praten en het mysterie van haar wedergeboorte onthullen.

En omdat dit een geboorte is, moet het vrouwelijke aanwezig zijn, niet alleen als een idee maar als een levende aanwezigheid in ons, zowel bij mannen als bij vrouwen; want hoewel de vrouw het goddelijk vrouwelijke het meest volledig belichaamt, wordt een deel van haar geheim ook met mannen gedeeld, net zoals een zoon een deel van zijn moeder draagt op een manier die voor haar dochters verborgen is. Toch is het vrouwelijke leven iets dat we bijna zijn vergeten: onze patriarchale cultuur heeft haar kracht en echte wijsheid ontkend, haar zo goed ‘ontsmet’ dat het haar heeft gescheiden van haar magie die behoort tot het ritme van de schepping. Maar we hebben haar nodig, meer dan we durven te realiseren.

Om echter het goddelijke vrouwelijke, het creatieve principe van het leven volledig te ontmoeten, moeten we voorbereid zijn op haar woede, voor de pijn die door haar misbruik is opgelopen. Eeuwenlang heeft onze mannelijke cultuur haar natuurlijke kracht onderdrukt, haar tempels verbrand, haar priesteressen gedood. Door zijn drang naar heerschapij en zijn angst voor het vrouwelijke, van wat hij niet kan begrijpen of beheersen, heeft het patriarchaat haar niet alleen verwaarloosd, maar opzettelijk gemarteld en vernietigd. Hij heeft haar niet alleen verkracht, maar de structuur van het leven gescheurd, de oerheelheid waarvan ze altijd de bewaker is. En het vrouwelijke is boos, zelfs als haar woede samen met haar magie is onderdrukt.

Het vrouwelijke verwelkomen betekent haar pijn en woede erkennen en aanvaarden, en de rol die we in deze ontheiliging hebben gespeeld. Ook vrouwen hebben vaak samengespannen met het mannelijke, hun eigen kracht en natuurlijke magie ontkend, in plaats daarvan mannelijke waarden aanvaard, manieren van denken. Ze hebben hun eigen diepste zelf verraden. Maar we moeten ook oppassen dat we niet verstrikt raken in deze duisternis, in de dynamiek van misbruik, de woede en het verraad.

Vooral voor vrouwen is het eenvoudig om zich te identificeren met het lijden van het vrouwelijke, haar behandeling door het mannelijke, om de eigen pijn en woede op mannen te projecteren. Dan raken we nog meer verstrikt in dit web dat ons elke transformatie ontzegt. Als we ons identificeren met de pijn van het vrouwelijke worden we gemakkelijk een agent van haar woede, in plaats van dieper in te gaan op het mysterie van het lijden en zo het licht opnemen dat altijd verborgen is in de duisternis. Omdat er in de diepten van het vrouwelijke een diepgaande kennis bestaat dat het misbruik ook deel uitmaakt van de cyclus van de schepping. De Grote Moeder belichaamt een heelheid die zelfs de ontkenning van zichzelf bevat, en we hebben haar heelheid nodig als we willen overleven en herboren worden.

Echte transformatie, zoals bij elke geboorte, heeft net zoveel duisternis nodig als licht. We weten dat het vrouwelijke misbruikt is, net zoals de planeet vervuild blijft. Maar de vrouw die de pijn van een bevalling heeft meegemaakt, die het bloed kent dat bij de geboorte hoort, wordt altijd ingewijd in de duisternis; ze kent de cycli van de schepping op manieren die verborgen zijn voor het mannelijke. Ze moet zichzelf en haar weten aan deze huidige cyclus van dood en wedergeboorte geven en daarmee de pijn die ze heeft geleden eren. Dan zal ze ontdekken dat haar magie en kracht ook op een nieuwe wijze wordt herboren, wordt teruggegeven aan haar op manieren die niet langer kunnen worden besmet door het mannelijke en zijn krachtinspanning. Maar zonder haar volledige deelname bestaat het gevaar van een doodgeboren kind; dan zal deze huidige cyclus van creatie zijn potentieel niet realiseren.

Eerst moeten we het lijden van het vrouwelijke, van de aarde zelf erkennen, of het licht in het vrouwelijke zal voor ons verborgen blijven. We moeten de prijs betalen voor onze verlangens om de natuur te domineren, voor onze daden van overmoed. We zijn niet gescheiden van het leven, van de wind en het weer. Wij zijn een deel van de schepping en we moeten haar om vergeving vragen, om de verantwoordelijkheid te nemen voor onze attitudes en acties. We moeten bewust het volgende tijdperk ingaan en onze fouten herkennen. Alleen dan kunnen we haar volledig eren en horen. Maar er is altijd de mogelijkheid dat we deze stap niet nemen. Dat we als uitdagende kinderen de pijn niet zullen erkennen die we onze moeder hebben aangedaan, en de heelheid die ze belichaamt niet terugwinnen. Dan zullen we in de duisternis blijven die onze zielen begint te verslinden: de lege beloften van het materialisme, de gebroken wereld van het fanatisme. Een stap naar volwassenheid nemen begint bij onze fouten erkennen, het onrecht dat we hebben gedaan.

Onze eigen heelheid baren

Het is een echte uitdaging om in deze matrix van het vrouwelijke te stappen, om iets wat zo heilig en eenvoudig is te eren als de echte wijsheid van het leven. Maar terwijl we aan de rand van onze huidige wereldwijde afgrond staan, hebben we deze wijsheid meer nodig dan we ons realiseren. Hoe vaak is deze wereld niet met uitsterven bedreigd, hoe vaak is het in diens miljoenjarige bestaan niet voorgekomen dat het een ramp werd? Nu hebben we onze eigen ramp gecreëerd met onze onwetendheid en hebzucht, en de eerste stap is om de hulp van onze moeder te vragen en naar haar wijsheid te luisteren. Dan zullen we ons in een heel andere omgeving bevinden dan wat we ons daar nu bij voorstellen. We zullen ontdekken dat er veranderingen plaatsvinden in de diepten van de schepping waar we deel van uitmaken, en dat de vervuiling en pijn die we hebben veroorzaakt deel uitmaken van een levenscyclus die zijn eigen schijnbare vernietiging inhoudt. We zijn niet afgescheiden, zelfs niet in onze fouten. We zijn deel van het geheel van de schepping, zelfs als we het geheel hebben ontkend. In onze overmoed hebben we ons gescheiden van het leven, en toch kunnen we nooit gescheiden zijn. Dat is slechts een illusie van mannelijk denken. Er bestaat niet zoiets als scheiding. Het is slechts een mythe gecreëerd door het ego.

Alles maakt deel uit van het geheel, zelfs in zijn fouten en rampen. Zodra we terugkeren naar dit eenvoudige bewustzijn zullen we ontdekken dat er veranderingen plaatsvinden die onze participatie vereisen en die ons nodig hebben om aanwezig te zijn. We zullen zien dat de axis van de schepping verschuift en er iets op een nieuwe manier tot leven komt. We worden herboren, niet in een afzonderlijke betekenis, maar als een compleet geheel. We hebben geen beelden in ons mannelijk bewustzijn om te bedenken hoe dit zou kunnen zijn, maar dit betekent niet dat het niet gebeurt. Iets in ons weet dat het huidige tijdperk voorbij is, dat onze tijd van afscheiding ten einde loopt. Op dit moment voelen we dit ogenschijnlijk het meest via het negatieve, wetende dat de beelden van het leven ons niet langer ondersteunen, dat consumentisme zowel onze ziel als de planeet doodt. En toch is er ook iets net voorbij de horizon, als een zonsopgang die we kunnen voelen, zelfs als we niet kunnen zien.

En deze dageraad draagt een licht, en dit licht roept naar ons, roepend naar onze ziel als het nog niet tot ons verstand is doorgedrongen. En het vraagt ons om het te verwelkomen, het tot stand te brengen. En als we dit durven te doen, om "ja" te zeggen tegen deze dageraad, zullen we ontdekken dat dit licht in ons is en dat er iets in ieder van ons tot stand wordt gebracht. We maken deel uit van een gedeeld mysterie: we zijn het licht dat verborgen is in materie en ontwaakt.

Al te veel eeuwen zijn we gevangen in de mythe van afscheiding, totdat we ons geïsoleerd hebben van de energieën van de schepping die ons ondersteunen. Maar nu is er een groeiend licht dat het weten van eenheid draagt, de eenheid die leeft met de afdruk van het goddelijke. Dit is wat ons wordt teruggegeven. Dit is het licht dat ontwaakt. Het licht van eenzijn is een weerspiegeling van de goddelijke eenheid van het leven, en we zijn elk een directe uitdrukking van dit eenzijn. En deze eenheid is geen metafysisch idee, maar iets dat zo eenvoudig en gewoon is. Het is in elke ademhaling, in de vleugelslag van elke vlinder, in elk stuk afval dat achterblijft in de straten van de stad. Deze eenheid is het leven, het leven ervaart niet langer alleen door de gefragmenteerde visie van het ego, maar wordt in het hart gekend, gevoeld in de ziel. Deze eenheid is de hartslag van het leven. Het is de erkenning van de schepping van zijn Schepper. In deze eenheid viert het leven zichzelf en zijn goddelijke oorsprong.

Het vrouwelijke kent deze eenheid. Ze voelt het in haar lichaam, in haar instinctieve wijsheid. Ze kent haar onderlinge verbondenheid net zoals ze weet hoe ze haar eigen kinderen moet voeden. En toch heeft dit weten tot nu toe niet het heldere licht van mannelijk bewustzijn gedragen. Het is in haar verborgen gebleven, in de duisternis van haar instinctieve zelf. En een deel van haar pijn was dat ze niet wist hoe ze haar kennis moest gebruiken in de rationele en wetenschappelijke wereld waarin we wonen. In plaats van haar eigen kennis te waarderen, heeft ze de spellen van het mannelijke gespeeld, zijn denken nagebootst, haar kennis van relaties buiten beschouwing gelaten en haar gevoel voor de patronen die bij de schepping horen.

Nu is het tijd om deze wijsheid van het vrouwelijke te combineren met mannelijk bewustzijn, zodat een nieuw begrip van de heelheid van het leven kan worden gebruikt om ons te helpen onze wereld te helen. Onze huidige wetenschappelijke oplossingen komen van de mannelijke gereedschappen van analyse, de geestesgesteldheid die de problemen heeft veroorzaakt. We kunnen het ons niet veroorloven om onszelf van het geheel te isoleren, en het feit dat onze problemen globaal zijn illustreert dit ook. Het broeikaseffect is niet alleen een wetenschappelijk beeld, maar een dramatische realiteit. Door mannelijke en vrouwelijke wijsheid te combineren, kunnen we de relaties tussen de delen en het geheel leren begrijpen en als we diep luisteren kunnen we het leven horen vertellen hoe we deze onevenwichtigheid kunnen herstellen.

Er is een licht in het leven, bekend bij de alchemisten als de lumen naturae, die tot ons kunnen spreken, spreken met het licht van ons eigen bewustgewaarzijn. Er is een oerdialoog van licht naar licht, die elke healer bekend is wanneer ze naar het lichaam van haar patiënt luistert en haar in staat stelt met de patiënt te communiceren, haar licht laat spreken met het licht in de patiënt. Door deze dialoog van licht komt ze te weten waar ze haar handen moet plaatsen, welke kruiden nodig zijn, welke drukpunten aangeraakt moeten worden. Deze directe communicatie wordt gecombineerd met de kennis van healing die ze geleerd heeft, waardoor een alchemie kan plaatsvinden die energie binnen de patiënt kan doen herwinnen, lichaam en ziel op één lijn kan brengen. Dit is hoe echte healing gebeurt, en wat waar is voor het individu is ook waar voor de wereld, behalve dat we zowel de patiënt als de healer zijn. De wonden en onbalans in de wereld zijn onze wonden en onbalans, en we beschikken over de kennis en het begrip om onszelf en de wereld op één lijn te brengen. Dit maakt deel uit van het mysterie van de heelheid van het leven.

Het vrouwelijke kan ons inzicht verschaffen in hoe alle verschillende delen van het leven zich tot elkaar verhouden, hun relatiepatronen, de onderlinge verbindingen die het leven voeden. Ze kan ons helpen om bewust te zien wat ze instinctief weet, dat alles deel uitmaakt van een levend, organisch geheel, waarin alle delen van de schepping met elkaar communiceren, en hoe elke cel van de schepping het geheel op een unieke manier tot uitdrukking brengt. Een begrip van de organische heelheid van het leven behoort tot het instinctieve weten van het vrouwelijke, maar in combinatie met mannelijk bewustzijn kan dit in woorden worden gecommuniceerd, niet alleen gevoelens. We kunnen de wetenschap van de geest en de zintuigen combineren met innerlijk weten. We kunnen een blauwdruk van de planeet krijgen die ons in staat stelt om in creatieve harmonie te leven met al wat is.

Een nieuwe magie is hier

Wat betekent het om het vrouwelijke te herwinnen? Het betekent om onze heilige verbinding met het leven te respecteren die op elk moment aanwezig is. Het betekent om te beseffen dat het leven één geheel is en de onderlinge verbindingen beginnen te herkennen die het web van het leven vormen. Het betekent om te beseffen dat alles, elke handeling, zelfs elke gedachte, het geheel beïnvloedt. En het betekent ook om het leven toe te staan met ons te praten. We worden constant gebombardeerd door zoveel indrukken, door zoveel media en reclame, dat het niet makkelijk is om de eenvoudige stem van het leven zelf te horen. Maar het is aanwezig, zelfs binnen de luchtspiegeling van onze angsten en verlangens, onze vrezen en verwachtingen. En het leven wacht op ons om te luisteren: het heeft ons alleen nodig om aanwezig en attent te zijn. Het probeert ons de geheimen van de schepping mee te delen, zodat we kunnen deelnemen aan het wonder dat geboren wordt.

We zijn verbannen uit ons eigen huis en hebben een dor landschap met zielloze fantasieën verkocht. Het is tijd om naar huis terug te keren, om te claimen wat van ons is, het heilige leven waarvan we een deel zijn. Dit is wat ons te wachten staat en de tekenen verschijnen om ons heen. Ze zijn niet alleen waarneembaar in onze ontevredenheid, in ons besef dat we zijn uitgebuit en belogen. Ze zijn waarneembaar in een kwaliteit van magie die begint te verschijnen, zoals de vleugelslagen van engelen die we niet kunnen zien maar kunnen voelen. We worden herinnerd aan wat we werkelijk zijn, aan de goddelijke aanwezigheid die in onszelf en in ons leven is. We verlangen naar deze magie, naar een leven dat de innerlijke en uiterlijke werelden verenigt. En deze andere wijze is al bij ons op manieren die we niet zouden verwachten. We hoeven alleen maar open en ontvankelijk te zijn, om ja te zeggen tegen wat we niet kunnen zien of aanraken, maar we kunnen voelen en op reageren. En voor ieder van ons zal deze ontmoeting van de werelden anders en uniek zijn, omdat we allemaal verschillend en uniek zijn. Het is het heilige in ons leven dat tot ons spreekt in onze eigen taal. Misschien spreekt het voor de tuinman in de magie van planten, voor de moeder in iets onverwachts in de manieren van haar kinderen - altijd is het een glimp maar nog niet bekend - een belofte waarvan we weten dat we erop hebben gewacht. Kinderen zelf voelen het eerst, maar voor hen is het niet zo ongewoon; het maakt deel uit van de lucht die ze ademen, het licht waarin ze leven. Ze zijn nog niet volledig verbannen en misschien zullen ze opgroeien in een wereld waarin deze magie nog steeds bestaat.

Het mysterie van het goddelijke vrouwelijke spreekt tot ons vanuit haar schepping. Ze is geen verre god in de hemel, maar een aanwezigheid die hier bij ons is en onze participatie nodig heeft. Zij is het goddelijke en is teruggekeerd om haar schepping te claimen, het echte wonder van wat het betekent om te leven. We zijn haar vergeten, net zoals we zoveel van wat heilig is vergeten zijn, en toch is ze altijd een deel van ons. Maar nu moet ze opnieuw worden gekend, niet alleen als een mythe, als een spiritueel beeld, maar als iets dat tot het bloed en de adem behoort. Ze kan ons wakker maken voor de verwachting die in de lucht hangt, voor een oude herinnering die op een nieuwe manier tot leven komt. Ze kan ons helpen om het goddelijke te baren dat in ons is, naar het eenzijn dat overal om ons heen is. Ze kan ons helpen onze ware aard te herinneren.

© 2007 The Golden Sufi Center

Llewellyn Vaughan-Lee is een Sufi-leraar en auteur. De laatste jaren lag de focus van zijn schrijven en lesgeven op spirituele verantwoordelijkheid in onze huidige tijd van transitie en het opkomende wereldwijde bewustzijn van eenheid (zie www.workingwithoneness.org). Hij heeft zich ook gespecialiseerd op het gebied van droomwerk, waarbij de oude Sufi-benadering van dromen wordt geïntegreerd met de inzichten van de moderne psychologie. Llewellyn is de oprichter van The Golden Sufi Centre. Zijn meest recente boeken zijn Alchemie van het Licht, Werken met de Oorspronkelijke Energieën van het Leven, en Spirituele Kracht